Eolica

Cando un coñece a alguén adoita preguntar o seu nome. E cando alguén tan despistado por veces coma min, pregunta un nome é curioso cando dun plumazo, lle asocia o rostro da persoa ao nome e o retén directamente, sen problema para recuperar tal información.

Eso me pasou con ela, e é que eu que sei, preguntas un nome, e o que menos te esperas e atoparte cun nome que, por pouco común, non atopas moitas referencias directas nin tan siquera no Google.

Pois Anael é así. Non só o nome, senon a rapaza que o leva e as historias que, con contagotas se atopan na rede sobre tal nome. Primeiro que semella que é nome de Arcanxo. A ver, o que é unha divinidade non será, pero se o que queres e ir ao ceo... mandarate...¡¡da risa!!. A ver, e é que non é que precise contar chistes para iso siquera.

Nese aspecto, teño que recoñecer que é única. Bueno, como en moitos outros aspectos; pero enumeralos sería tan superfluo como inutil, pois poñer un exemplo das súas capacidades humorísticas é como tentar explicar o humor de faemino e cansado con verbas de tip e coll coa verborrea propia dunha intervención de Antonio Ozores, e coa retranca propia de Farruco.

Respecto do demáis, é todo un misterio, pois o espectáculo entre amigos que supón ir tomar algo con Anael, transfórmase nalgo moi diferente nas conferencias e demáis... dende a desatención total ou suposta (aínda me pregunto se cando se supón que está desconectada o está realmente do que se está a dicir no acto conferencial ou semellante ao que esté a asistir), ata o que semella unha atención realmente intensa cara o tema tratado.

Pero é que, realmente, non sería completo o cuadro se non completamos o triunvirato con Lidia e Laura, que complementan a Anael (ao meu ver) de xeito discreto, efectivo (e, por veces, tronchante).

Se a todo isto, lle engadimos o aporte de Alberto (do que tamén falaremos), a situación é, cecais, máis animada -mesmo con certo toque delirante ou surrealista, por veces-.