Eolica

Si, teño que recoñecelo: Teño unha mente dispersa. Agora ben, as ideas dispersas e diverxentes, tamén son moitas veces, asociativas.

Con todo, esto dame varios problemas. O primeiro deles, é como podo concentrarme, e evitar cambiar de tema de pensamento a cada intre; e parte dos demáis problemas, veñen deste.

Aínda con todo isto, veño pensando nas ultimas datas que, no canto de concentrarme, posiblemente debera tirar proveito do meu pensamento diverxente e, mesmo, da miña dispersión mental. E é que se a miña mente se adoita mentrar diverxentemente asociativa, finalmente aquelo que tanto me está a dar problemas podería conter, en si mesmo, a solución aos mesmos.

Veremos que pasa, iso si, polo momento, creo que xa me é hora de poñer a descansar as miñas ferramentas máis insustituibles e necesarias: A miña mente e o meu corpo.

Se o centro das tres é Lidia, con todo o punto de equilibrio é Laura. É pouco común atopar nunha soa persoa unha mestura tan equilibrada de experiencia e observación que atopamos nela. Non sei se lle gusta a fotografía, pero da a sensación de que o seu ollar retrata a realidade dun xeito único. Atenta e discreta, semella desas grandes persoas que, sen chamar a atención, atopan o seu camiño facendo máis doada a vida ao seu redor, desas persoas que se bota de menos cando non está.

O seu nome, mira que o levo oído na miña vida veces, nomeando a diferentes persoas, e, polo tanto, teño -en principio- recursos para facer a asociación entre nome e imaxe da persoa en cuestión. O que sucede é que o lío entre as dúas L (Laura e Lidia), lioume a cabeza durante un par de días.

No aspecto do seu xeito de ser, hai que dicir que para min é todo un enigma, aínda que hai certas cousas que fan dela a perfecta equilibradora de todo o grupo. Non se queda muda, pero tampouco fala en demasía, cando, aparte diso, adoita -polo que intúo- servir de alicerce de todo o grupo, ou, máis específicamente, semella unir, entorno a ela, de certo xeito, todo o grupo.

Se, con todo, eu penso que todas son persoas bastante responsables (por non dicir moito) dos seus quefaceres, Laura semella ter esa característica dun xeito moi pronunciado, sen, por iso, minimizar o caracter do grao de responsabilidade de calquera outra.

O piar no que descansa a amizade
sen esforzos, auna as vidas
cos esforzos, co riso,
con regras vitais endexamáis lidas.

(...) Continuará...

Curiosamente, o seu nome foi o que máis me costou reter. Non é que me pareza dificultoso, é ben máis común que Anael, e mesmo hai persoas públicas (Lidia Bosch, por exemplo) que comparten nome. Ata aí, ben. Pero non sei porque, as dúas L (Laura e Lidia) liaronme a cabeza algo ao principio. Agora, con todo, xa distingo sen problema, e, co tempo -non moito, pero realmente revelador- xa teño algún detalle das diferencias de cada unha.

Lidia, a que, se non recordo mal, vive máis lonxe dos demáis compoñentes (Alberto incluído), é unha peza fundamental do grupo. Todas o son, pero ela axuda, xeralmente, a reforzar o impacto do que Anael conta. "Corrixe, fixa e dá esplendor", dicen da Real Academia, mais a Lidia non lle fai falla máis co aspecto de fixar, e bueno, a súa participación aumenta a pegada do xa enunciado por Anael, por Laura, ou por ambas.

Neste esquema, no que levo vivido, está perfectamente integrado Alberto. Ata onde pode, non só aporta o seu gran de area, senón que, tantas veces, inicia ou prolonga un tema cunha mestría que, ao meu ver, é dificil de igualar (e que dicir de a superar).

Cando un coñece a alguén adoita preguntar o seu nome. E cando alguén tan despistado por veces coma min, pregunta un nome é curioso cando dun plumazo, lle asocia o rostro da persoa ao nome e o retén directamente, sen problema para recuperar tal información.

Eso me pasou con ela, e é que eu que sei, preguntas un nome, e o que menos te esperas e atoparte cun nome que, por pouco común, non atopas moitas referencias directas nin tan siquera no Google.

Pois Anael é así. Non só o nome, senon a rapaza que o leva e as historias que, con contagotas se atopan na rede sobre tal nome. Primeiro que semella que é nome de Arcanxo. A ver, o que é unha divinidade non será, pero se o que queres e ir ao ceo... mandarate...¡¡da risa!!. A ver, e é que non é que precise contar chistes para iso siquera.

Nese aspecto, teño que recoñecer que é única. Bueno, como en moitos outros aspectos; pero enumeralos sería tan superfluo como inutil, pois poñer un exemplo das súas capacidades humorísticas é como tentar explicar o humor de faemino e cansado con verbas de tip e coll coa verborrea propia dunha intervención de Antonio Ozores, e coa retranca propia de Farruco.

Respecto do demáis, é todo un misterio, pois o espectáculo entre amigos que supón ir tomar algo con Anael, transfórmase nalgo moi diferente nas conferencias e demáis... dende a desatención total ou suposta (aínda me pregunto se cando se supón que está desconectada o está realmente do que se está a dicir no acto conferencial ou semellante ao que esté a asistir), ata o que semella unha atención realmente intensa cara o tema tratado.

Pero é que, realmente, non sería completo o cuadro se non completamos o triunvirato con Lidia e Laura, que complementan a Anael (ao meu ver) de xeito discreto, efectivo (e, por veces, tronchante).

Se a todo isto, lle engadimos o aporte de Alberto (do que tamén falaremos), a situación é, cecais, máis animada -mesmo con certo toque delirante ou surrealista, por veces-.

Vou nun bus. O Aire dá no meu brazo e semella como se a fiestra estivese aberta,mais non o está, só é o aire acondicionado.

Con todo, é moi agradable ve-la verde paisaxe da nosa terra, mentres un recorda a intervención de Jenaro Castro, a moderación da mesa redonda por Moncho Lemos, o xeito 'mental' de falar de Pepe Coira, a claridade de ideas de Rocío González... e tant@s que me deixo.

Pero o mellor que te atopas nestes cursos é a xente, tanto poñentes coma compañeir@s, que atopas. Por iso, tamén, hoxe coma mañá, remate final do curso, non podo deixar de falar de Marta, Lidia, Laura, Alberto... e a protagonista da próxima entrada.