Desde que nacemos, unha das necesidades do ser humano é expresarse. De feito, o primeiro ao que se lle anima (ou mesmo, obriga) a un ser humano levado a término (é dicir, mínimamente desenrrolado para a vida) é expresarse: unha palmadiña para que o recén nado exprese unha disconformidade por ter levado un pequeno azoute.
Con todo, sexa por unha razón ou por outra, o ser humano precisa expresarse. É máis, esta expresión adóitase relacionar co desenrrolo persoal: Canto mellor, máis fluída e eficaz sexa esta expresión, maior puntuación obterá o desenrrolo persoal de cada quen.
Por outra banda, este índice de desenrrolo non se mide só no eido persoal. A nivel social, cultural, e mesmo global, este debería ser un índice de desenrrolo máis importante que aqueles únicamente ligados ao desenrrolo económico, aínda que este sexa mellor canto mellor sexa a comunicación (verbal, non verbal, en base a feitos...) da sociedade considerada.
Ata o próximo artigo.
Forza4.
Ás veces, dase o curioso efecto (alentador ás veces, descorazonador outras) dunha teima que che dá voltas á chola, e que mesmo te volve un calco difuminado do que adoitas ser.
Os embates da vida son moitos, pero ás veces, os maiores parten de nós mesmos. Son embates que practicamente ninguén pode negar que tivo sen estar fallando á verdade.
O máis duro, con todo, é cando son as mesmas características as que serven de desculpa para torturarnos con mil e unha cousas, cáseque tentando erguer trampas contra nós mesmos.
Por todo isto,cecais a mellor menciña, sexa adicarse ás tarefas cotiás, e logo, xa na casa, cando tes algo de tempo... analizar un pouco o porqué de todos eses pensamentos, e descartar aqueles que non nos aportan algo para mellorar todo.
Porque cecáis, iso, as ansias de mellorar, son as únicas que nos moven a ir adiante; cecais o querer sentirse mellor e desfrutar da "antesala da felicidade" é, realmente, a receita do que, por chamarlle dalgun xeito, o chamamos así: Felicidade.
Os embates da vida son moitos, pero ás veces, os maiores parten de nós mesmos. Son embates que practicamente ninguén pode negar que tivo sen estar fallando á verdade.
O máis duro, con todo, é cando son as mesmas características as que serven de desculpa para torturarnos con mil e unha cousas, cáseque tentando erguer trampas contra nós mesmos.
Por todo isto,cecais a mellor menciña, sexa adicarse ás tarefas cotiás, e logo, xa na casa, cando tes algo de tempo... analizar un pouco o porqué de todos eses pensamentos, e descartar aqueles que non nos aportan algo para mellorar todo.
Porque cecáis, iso, as ansias de mellorar, son as únicas que nos moven a ir adiante; cecais o querer sentirse mellor e desfrutar da "antesala da felicidade" é, realmente, a receita do que, por chamarlle dalgun xeito, o chamamos así: Felicidade.
Chegou o día. Hai un par, ou día e pico, cumplín un novo ano de vida. Aquí é cando me dou conta do pouco que parece que avancei en todo o que tiña que facer.
Con todo, xa hai tempo que veño matinando algo: o porqué da lonxitude temporal da vida dos seres vivos. E é que canto máis pequenos, menos adoita durar.
Aínda así, outra cousa é a percepción que se ten do tempo. Por exemplo: as formigas, con todo seren pequenas, seguramente, se teñen unha certa percepción do tempo e do espazo, e teñen unha memoria episódica por pequena que sexa, sentirán que viven bastante tempo.
Para comezar, unha formiga percorre deceas de metros para atopar comida. Tendo en conta que a lonxitude do corpo dunha formiga adoita ser duns poucos centímetros (adoptemos 4 cm. como medida estándar), digamos que percorre algo así como múltiplos de 250 veces a súa lonxitude para atopar alimento. É dicir, se o alimento está a 40 metros, percorrería 1000 veces a lonxitude do seu corpo.
Isto pode soar moi pouco, pois para o ser humano (asumindo que gatearamos a 4 patas), sería algo así como percorrer algo así como a distancia de entre 4 e 8 kms. diariamente, o que non é pouco, con todo -e todo isto andando-.
Mais, se nos damos conta de que este percorrido o fan as formigas máis dunha vez ao día, de ida e de volta, dámonos conta que, de ser humanas e facer o equivalente, percorrerían, posiblemente entre 8 e 32 kms. diariamente.
Tendo en conta todo isto, hai que se dar conta de que na súa vida de 40 a 60 días (o que equivalería a dicir que para unha formiga un día é semellante a un ano ou ano e medio das nosas vidas), se os 40 metros de media, os percorren 4 veces, son unha media de 40 metrosx 4 veces x 50 días (de media) = 8000 metros.
Esto para unha formiga é unha fazaña colosal.
Ademáis, o seu sentido do tempo é máis fino. ¿Non vos dades conta de que cando erades nenos, unha hora era unha sucesión interminable de tempo? Para un animal que, ao final da súa vida só ten algo así como mes e medio de vida, un segundo ten que ser un espacio de tempo considerable.
Por iso, o movemento dunha especie -mental e físicamente-, e a velocidade dos seus procesos, polo que vemos, increméntase canto máis se decrementa a súa escala -é dicir, canto máis pequeno é-.
Por todo isto, podemos dicir que o tempo e o espazo están relacionados e son unha cousa parella, tanto física como perceptiva e psíquicamente falando.
Forza4.
Con todo, xa hai tempo que veño matinando algo: o porqué da lonxitude temporal da vida dos seres vivos. E é que canto máis pequenos, menos adoita durar.
Aínda así, outra cousa é a percepción que se ten do tempo. Por exemplo: as formigas, con todo seren pequenas, seguramente, se teñen unha certa percepción do tempo e do espazo, e teñen unha memoria episódica por pequena que sexa, sentirán que viven bastante tempo.
Para comezar, unha formiga percorre deceas de metros para atopar comida. Tendo en conta que a lonxitude do corpo dunha formiga adoita ser duns poucos centímetros (adoptemos 4 cm. como medida estándar), digamos que percorre algo así como múltiplos de 250 veces a súa lonxitude para atopar alimento. É dicir, se o alimento está a 40 metros, percorrería 1000 veces a lonxitude do seu corpo.
Isto pode soar moi pouco, pois para o ser humano (asumindo que gatearamos a 4 patas), sería algo así como percorrer algo así como a distancia de entre 4 e 8 kms. diariamente, o que non é pouco, con todo -e todo isto andando-.
Mais, se nos damos conta de que este percorrido o fan as formigas máis dunha vez ao día, de ida e de volta, dámonos conta que, de ser humanas e facer o equivalente, percorrerían, posiblemente entre 8 e 32 kms. diariamente.
Tendo en conta todo isto, hai que se dar conta de que na súa vida de 40 a 60 días (o que equivalería a dicir que para unha formiga un día é semellante a un ano ou ano e medio das nosas vidas), se os 40 metros de media, os percorren 4 veces, son unha media de 40 metrosx 4 veces x 50 días (de media) = 8000 metros.
Esto para unha formiga é unha fazaña colosal.
Ademáis, o seu sentido do tempo é máis fino. ¿Non vos dades conta de que cando erades nenos, unha hora era unha sucesión interminable de tempo? Para un animal que, ao final da súa vida só ten algo así como mes e medio de vida, un segundo ten que ser un espacio de tempo considerable.
Por iso, o movemento dunha especie -mental e físicamente-, e a velocidade dos seus procesos, polo que vemos, increméntase canto máis se decrementa a súa escala -é dicir, canto máis pequeno é-.
Por todo isto, podemos dicir que o tempo e o espazo están relacionados e son unha cousa parella, tanto física como perceptiva e psíquicamente falando.
Forza4.
Vexo con preocupación as últimas noticias que ameazan con retirar o apoio público ao Software Libre por parte da Xunta de Galicia.
Alén dos máis de 2 millóns de euros empregados en actualizar licenzas para programas e aplicativos dunha empresa foranea (que non galega) coma é Microsoft, cómpre ter en conta as implicacións que ten todos estes movementos que se están a desenrrolar dende o seu actual gabinete da Xunta:
1. O actual gasto en licenzas fai que se minore a cantidade de diñeiro que queda para outros conceptos.
2. O feito de empregar ese diñeiro na capitalización dunha empresa foranea, e mesmo non europea, axuda a afondar na crise dun sector estratéxico para a nosa economía, e que podería axudar a modular os efectos da crise.
3. A Xunta de Galicia, entrega, de facto con esta actualización, unha vez máis, o control informático do goberno galego a unha empresa foranea coñecida polas súas prácticas monopolísticas, como se poden ver nas seguintes páxinas da Internet:
http://www.elmundo.es/navegante/2007/09/17/tecnologia/1190015018.html
http://www.maestrosdelweb.com/actualidad/la-union-europea-multa-nuevamente-a-microsoft/
...e moitas outras máis.
4. Os contratos ou pagamento/aceptación de licenzas privativas por parte do Goberno Galego, fai a este dependente de empresas estranxeiras e empobrece ás empresas relacionadas co sector en Galicia (é ben coñecido que Microsoft e outras empresas privativas deixan ben poucos dos seus recursos en lugares diferentes á súa sede central)
5. Todo o dito, evita que se poidan anunciar estas medidas como "anticrise", posto que se postulan como todo o contrario, e, evidentemente, convírtense nun elemento de desgaste do seu partido e do governo que representan.
6. Finalmente, fai que os posibles contratos de empresas autóctonas respecto da infraestructura informática teñan un custo maior, do cal só unha pequena parte queda na propia empresa, o que alonxa os recursos da propia terra que os entrega.
Por todo isto e máis, solicito o estudo e valoración das anteriores razóns e solicito:
1. O cambio ou complemento dos plans para a infraestructura informática (eufemísticamente "Plans TIC", con plans para extender o Software Libre non só na administración autonómica, senón entre a sociedade.
2. O mantemento e ampliación dos programas de mancomun.org, para o fomento conxunto do Software Libre e da Linuga e Cultura Galegas.
3. O mantemento e ampliación dos programas das Oficinas de Software Libre das Universidades Galegas, para o fomento conxunto do Software Libre e a tradución de programas de Software Libre ao Galego.
4. A diminución do parque informático con programas de licenza privativa, e a súa progresiva migración a Software Libre, contando con empresas autóctonas, de xeito que a grande maioría ou case tódolos recursos entregados, revirtan de novo en Galicia.
5. A publicidade de todas estas accións xa que, deste xeito, o fomento de tecnoloxías libres que axudan a sair da crise, e son en si unha axuda á poboación, reciban a atención axeitada.
Para máis información, recomendo estas ligazóns:
1. http://bitelia.com/2008/10/todas-las-empresas-sufren-de-la-crisis-menos-linux
2. http://guai.internautas.org/html/162.html
3. http://www.elpais.com/articulo/internet/Software/libre/gobiernos/crisis/elpeputec/20090305elpepunet_2/Tes
4. http://ramonramon.org/blog/2009/03/06/software-libre-para-gobiernos-en-crisis/
...e moitas outras que lles axudarán a darse conta do potencial que, para Galicia, e para sair desta crise ten o Software Libre.
Se queren máis información, por favor, contáctenme, por medio dun comentario nesta bitácora ou por medio do enderezo electrónico: eolica(punto)bitacora(arroba)gmail.com.
Un cordial saúdo.
Forza4.
P.D. Evidentemente, onde pon (punto) e (arroba) hai que substituir os textos polos correspondentes símbolos.
Alén dos máis de 2 millóns de euros empregados en actualizar licenzas para programas e aplicativos dunha empresa foranea (que non galega) coma é Microsoft, cómpre ter en conta as implicacións que ten todos estes movementos que se están a desenrrolar dende o seu actual gabinete da Xunta:
1. O actual gasto en licenzas fai que se minore a cantidade de diñeiro que queda para outros conceptos.
2. O feito de empregar ese diñeiro na capitalización dunha empresa foranea, e mesmo non europea, axuda a afondar na crise dun sector estratéxico para a nosa economía, e que podería axudar a modular os efectos da crise.
3. A Xunta de Galicia, entrega, de facto con esta actualización, unha vez máis, o control informático do goberno galego a unha empresa foranea coñecida polas súas prácticas monopolísticas, como se poden ver nas seguintes páxinas da Internet:
http://www.elmundo.es/navegante/2007/09/17/tecnologia/1190015018.html
http://www.maestrosdelweb.com/actualidad/la-union-europea-multa-nuevamente-a-microsoft/
...e moitas outras máis.
4. Os contratos ou pagamento/aceptación de licenzas privativas por parte do Goberno Galego, fai a este dependente de empresas estranxeiras e empobrece ás empresas relacionadas co sector en Galicia (é ben coñecido que Microsoft e outras empresas privativas deixan ben poucos dos seus recursos en lugares diferentes á súa sede central)
5. Todo o dito, evita que se poidan anunciar estas medidas como "anticrise", posto que se postulan como todo o contrario, e, evidentemente, convírtense nun elemento de desgaste do seu partido e do governo que representan.
6. Finalmente, fai que os posibles contratos de empresas autóctonas respecto da infraestructura informática teñan un custo maior, do cal só unha pequena parte queda na propia empresa, o que alonxa os recursos da propia terra que os entrega.
Por todo isto e máis, solicito o estudo e valoración das anteriores razóns e solicito:
1. O cambio ou complemento dos plans para a infraestructura informática (eufemísticamente "Plans TIC", con plans para extender o Software Libre non só na administración autonómica, senón entre a sociedade.
2. O mantemento e ampliación dos programas de mancomun.org, para o fomento conxunto do Software Libre e da Linuga e Cultura Galegas.
3. O mantemento e ampliación dos programas das Oficinas de Software Libre das Universidades Galegas, para o fomento conxunto do Software Libre e a tradución de programas de Software Libre ao Galego.
4. A diminución do parque informático con programas de licenza privativa, e a súa progresiva migración a Software Libre, contando con empresas autóctonas, de xeito que a grande maioría ou case tódolos recursos entregados, revirtan de novo en Galicia.
5. A publicidade de todas estas accións xa que, deste xeito, o fomento de tecnoloxías libres que axudan a sair da crise, e son en si unha axuda á poboación, reciban a atención axeitada.
Para máis información, recomendo estas ligazóns:
1. http://bitelia.com/2008/10/todas-las-empresas-sufren-de-la-crisis-menos-linux
2. http://guai.internautas.org/html/162.html
3. http://www.elpais.com/articulo/internet/Software/libre/gobiernos/crisis/elpeputec/20090305elpepunet_2/Tes
4. http://ramonramon.org/blog/2009/03/06/software-libre-para-gobiernos-en-crisis/
...e moitas outras que lles axudarán a darse conta do potencial que, para Galicia, e para sair desta crise ten o Software Libre.
Se queren máis información, por favor, contáctenme, por medio dun comentario nesta bitácora ou por medio do enderezo electrónico: eolica(punto)bitacora(arroba)gmail.com.
Un cordial saúdo.
Forza4.
P.D. Evidentemente, onde pon (punto) e (arroba) hai que substituir os textos polos correspondentes símbolos.
Hai quen di que á miña idade nada é de sorprender, e que, canta máis idade tes, menos te sorprenden as cousas.
Sen embargo, sen chegar a ser unha sorpresa intensa e desas de deixa-la boca aberta, sinceramente me sorprende que aínda non se superara aínda a visión dual da realidade.
Xa hai algún ano que outro, fixen unha miniserie de 3 artigos sobre a dualidade para open.vieiros que podedes seguir dende as súas respectivas ligazóns:
Dualidade e liberdade cultural-lingüística.
Dualidade: medo e escravitude, e
Dualidade: Revolución.
Nelas, falaba sobre o negativo que resultaba limitar a nosa visión do mundo a unha dualidade totalitaria, a un "ben e mal" ou "eles contra nós", etc.
Con todo, isto ocorre a escalas máis limitadas tamén. Tal é o alcance da instrucción xeral da poboación a través dos séculos respecto dunha suposta estrutura dual de todo o existente, que aínda semella que non somos quen de superar esa visión limitante do noso contorno, do mundo, do universo, etc.
Para ilustralo dalgún xeito, vou poñer uns cantos exemplos.
Un dos casos máis paradigmáticos dáse na relación co resto da xente. Para comezar, cando falamos dunha relación amorosa, xa chegamos a un punto de dualidade clara: a parella.
Con todo, aínda que unha boa substentación dunha relación de parella, ten un dos seus posibles puntos básicos no mantemento do foro individual e o respecto das características persoais; precisamente, noto que é este punto un dos que máis entra en xogo en casos de disolución da parella.
Por primeiro, son moitas (cecais demasiadas) ás veces, nas que se poñen de relevo as relacións persoais do outro membro da parella como obstáculo ao mantemento da relación, ou como unha das razóns para a extinción da relación de parella.
Doutra banda, tamén se adoitan dar outros nocivos efectos da visión estrictamente dual da realidade, cando se esgrimen conceptos dependentes da visión da realidade.
Por exemplo, un dos plantexamentos máis limitados que se adoitan dar tras unha ruptura sentimental son aqueles que contrapoñen conceptos supostamente opostos e exclusivos como sinceridade vs. engano.
Esto dase por unha visión que, como iremos vendo, é robótica en varios sentidos.
E é que se foramos robots, fabricaríannos do xeito máis sinxelo (e, a poder ser, eficaz) posible para evitar complexidades que alongaran o proceso de desenrrolo, tanto do propio robot a elaborar,como da cadea de montaxe que fabricará o robot a partires das materias primas.
Se fora así, a lóxica máis sinxela de operación, sería unha baseada no que se basean os ordenadores actuais (e pasados) que teñen 2 posibles valores para cada mínimo elemento de información: 0 (ou non/falso), e 1 (ou si/verdadeiro).
Nesta lóxica, para construir un gráfico en branco e negro, podemos utilizar a lóxica binaria (a dos 0's e 1's), onde 0 sexa negro (ou ausencia total de cor), e 1 branco (ou presenza total de cor).
Precisamente, nesta lóxica, se queremos construir imaxes con tan só 16 cores, teremos que utilizar varios elementos de información binaria xuntos que, máis aló de comportarse como verdadeiro ou falso, se comporten como cifras numéricas que asignan valores á luminosidade de diferentes cores que, xuntas, compoñen unha cor diferente.
Por exemplo, no esquema de cores RGB (Vermello/Verde/Azul, polo seu significado en inglés: Red/Green/Blue), a cada cor, según a cantidade de tonalidades que se empregue, asígnanselle unha certa cantidade de elementos de información (en adiante, chamarémolos bits) para poder asignar unha luminosidade entre un índice máximo e mínimo)
Así, para 16 cores, só necesitamos 1 bit para cada cor, o que nos dá 16 combinacións, desde 000 para o negro (ausencia de cor total) ata 111 para o branco (presencia total de cor), pasando por, por exemplo 010 para unha cor verde primaria, onde cada bit se comporta como un Verdadeiro/Falso para cada cor.
Polo tanto, se unha cor amarela é a composición de verde+azul, entón diremos que o amarelo é 011, ou "Vermello= non/Verde = si/Azul=si).
Como vemos, para cousas sinxelas, a dualidade funciona como se agarda. Mais... imaxinémonos que queremos poñer cousas nunha pantalla cunha gama de matices de cor composta de 65536 matices.
Neste caso, precisariamos 5 bits para cada cor, o que daría un número binario equivalente a un número decimal entre o 0 e o 31 para cada cor, é dicir 32 posibilidades de luminosidade en cada cor.
Aquí, por moito que queiramos, e aínda que lográsemos reducir o significado de cada cifra a un certo significado lóxico binario (como, por exemplo, a emisión ou non dunha radiación dunha lonxitude de onda que se corresponde cunha determinada cor), está claro que, a maior cantidade de matices requiridos, menor é o control que podemos ter nos sobre o suposto significado de cada cousa.
Por iso, cando ao falar dunha relación, unha persoa di sentirse enganada cando a outra persoa remata coa relación de parella, malia a que é unha reacción lóxica de principio, penso que sempre debe servir de toque de atención a existencia desta reacción para que pensemos en que é o que perdemos polo camiño cando pensamos iso, e como podemos reducir algo tan rico en matices como é unha relación de parella a unha dualidade simple na que un si ou un non poden elevar un pensamento ou consideración á categoría de auténtica verdade (se é que esto último existe).
Forza4
Sen embargo, sen chegar a ser unha sorpresa intensa e desas de deixa-la boca aberta, sinceramente me sorprende que aínda non se superara aínda a visión dual da realidade.
Xa hai algún ano que outro, fixen unha miniserie de 3 artigos sobre a dualidade para open.vieiros que podedes seguir dende as súas respectivas ligazóns:
Dualidade e liberdade cultural-lingüística.
Dualidade: medo e escravitude, e
Dualidade: Revolución.
Nelas, falaba sobre o negativo que resultaba limitar a nosa visión do mundo a unha dualidade totalitaria, a un "ben e mal" ou "eles contra nós", etc.
Con todo, isto ocorre a escalas máis limitadas tamén. Tal é o alcance da instrucción xeral da poboación a través dos séculos respecto dunha suposta estrutura dual de todo o existente, que aínda semella que non somos quen de superar esa visión limitante do noso contorno, do mundo, do universo, etc.
Para ilustralo dalgún xeito, vou poñer uns cantos exemplos.
Un dos casos máis paradigmáticos dáse na relación co resto da xente. Para comezar, cando falamos dunha relación amorosa, xa chegamos a un punto de dualidade clara: a parella.
Con todo, aínda que unha boa substentación dunha relación de parella, ten un dos seus posibles puntos básicos no mantemento do foro individual e o respecto das características persoais; precisamente, noto que é este punto un dos que máis entra en xogo en casos de disolución da parella.
Por primeiro, son moitas (cecais demasiadas) ás veces, nas que se poñen de relevo as relacións persoais do outro membro da parella como obstáculo ao mantemento da relación, ou como unha das razóns para a extinción da relación de parella.
Doutra banda, tamén se adoitan dar outros nocivos efectos da visión estrictamente dual da realidade, cando se esgrimen conceptos dependentes da visión da realidade.
Por exemplo, un dos plantexamentos máis limitados que se adoitan dar tras unha ruptura sentimental son aqueles que contrapoñen conceptos supostamente opostos e exclusivos como sinceridade vs. engano.
Esto dase por unha visión que, como iremos vendo, é robótica en varios sentidos.
E é que se foramos robots, fabricaríannos do xeito máis sinxelo (e, a poder ser, eficaz) posible para evitar complexidades que alongaran o proceso de desenrrolo, tanto do propio robot a elaborar,como da cadea de montaxe que fabricará o robot a partires das materias primas.
Se fora así, a lóxica máis sinxela de operación, sería unha baseada no que se basean os ordenadores actuais (e pasados) que teñen 2 posibles valores para cada mínimo elemento de información: 0 (ou non/falso), e 1 (ou si/verdadeiro).
Nesta lóxica, para construir un gráfico en branco e negro, podemos utilizar a lóxica binaria (a dos 0's e 1's), onde 0 sexa negro (ou ausencia total de cor), e 1 branco (ou presenza total de cor).
Precisamente, nesta lóxica, se queremos construir imaxes con tan só 16 cores, teremos que utilizar varios elementos de información binaria xuntos que, máis aló de comportarse como verdadeiro ou falso, se comporten como cifras numéricas que asignan valores á luminosidade de diferentes cores que, xuntas, compoñen unha cor diferente.
Por exemplo, no esquema de cores RGB (Vermello/Verde/Azul, polo seu significado en inglés: Red/Green/Blue), a cada cor, según a cantidade de tonalidades que se empregue, asígnanselle unha certa cantidade de elementos de información (en adiante, chamarémolos bits) para poder asignar unha luminosidade entre un índice máximo e mínimo)
Así, para 16 cores, só necesitamos 1 bit para cada cor, o que nos dá 16 combinacións, desde 000 para o negro (ausencia de cor total) ata 111 para o branco (presencia total de cor), pasando por, por exemplo 010 para unha cor verde primaria, onde cada bit se comporta como un Verdadeiro/Falso para cada cor.
Polo tanto, se unha cor amarela é a composición de verde+azul, entón diremos que o amarelo é 011, ou "Vermello= non/Verde = si/Azul=si).
Como vemos, para cousas sinxelas, a dualidade funciona como se agarda. Mais... imaxinémonos que queremos poñer cousas nunha pantalla cunha gama de matices de cor composta de 65536 matices.
Neste caso, precisariamos 5 bits para cada cor, o que daría un número binario equivalente a un número decimal entre o 0 e o 31 para cada cor, é dicir 32 posibilidades de luminosidade en cada cor.
Aquí, por moito que queiramos, e aínda que lográsemos reducir o significado de cada cifra a un certo significado lóxico binario (como, por exemplo, a emisión ou non dunha radiación dunha lonxitude de onda que se corresponde cunha determinada cor), está claro que, a maior cantidade de matices requiridos, menor é o control que podemos ter nos sobre o suposto significado de cada cousa.
Por iso, cando ao falar dunha relación, unha persoa di sentirse enganada cando a outra persoa remata coa relación de parella, malia a que é unha reacción lóxica de principio, penso que sempre debe servir de toque de atención a existencia desta reacción para que pensemos en que é o que perdemos polo camiño cando pensamos iso, e como podemos reducir algo tan rico en matices como é unha relación de parella a unha dualidade simple na que un si ou un non poden elevar un pensamento ou consideración á categoría de auténtica verdade (se é que esto último existe).
Forza4
Hoxe, en Galicia, decidimos quen levará a batuta da Xunta nos próximos 4 anos. Unha Xunta que, dalgún xeito, veu dende posicións 'nazonalistas' (si, así decían aqueles que seguiron a "Asamblea Nazonalista de Lugo" o 17 e 18 do Samartiño do 1918).
Dicían que o apelativo "Rexionalista" non incluía tódalas súas aspiracións. Tamén recollían propostas que, aínda hoxe, deberían ser obxectivo de todos, e que, ata quen escribe estas liñas non segue aínda na súa completitude.
Un nacionalismo ao que agora dende amplos sectores se intenta penalizar coma se fora unha lacra, coma se fora o independentismo o que queren aqueles que se din nacionalistas, cando, hai outro tipo de nacionalismo que non é incompatible con nacións que viven en paz con outras nacións dentro de nacións máis grandes.
Hai quen non quere entender, porque, tal como se fora un famoso ávido de exclusivas, quere a exclusividade para os feitos nacionais, cando, mesmo na natureza grande parte dos sistemas vivos están formados de sistemas vivos.
Unha célula, é, en si, un sistema vivo, e non deixa de estar dentro de outro sistema vivo do cal forma parte. Así, unha nación pode ser parte doutra nación e formar parte do seu caracter e ser unha característica que enriquece ao conxunto.
Agora téñome que ir, pero máis adiante seguiremos co tema.
Sede Felices.
Dicían que o apelativo "Rexionalista" non incluía tódalas súas aspiracións. Tamén recollían propostas que, aínda hoxe, deberían ser obxectivo de todos, e que, ata quen escribe estas liñas non segue aínda na súa completitude.
Un nacionalismo ao que agora dende amplos sectores se intenta penalizar coma se fora unha lacra, coma se fora o independentismo o que queren aqueles que se din nacionalistas, cando, hai outro tipo de nacionalismo que non é incompatible con nacións que viven en paz con outras nacións dentro de nacións máis grandes.
Hai quen non quere entender, porque, tal como se fora un famoso ávido de exclusivas, quere a exclusividade para os feitos nacionais, cando, mesmo na natureza grande parte dos sistemas vivos están formados de sistemas vivos.
Unha célula, é, en si, un sistema vivo, e non deixa de estar dentro de outro sistema vivo do cal forma parte. Así, unha nación pode ser parte doutra nación e formar parte do seu caracter e ser unha característica que enriquece ao conxunto.
Agora téñome que ir, pero máis adiante seguiremos co tema.
Sede Felices.
Era unha noite especial. Comezos de entroido, amizades, disfraces. Apareceu ela. Realmente, teño que recoñecer que me sorprendeu. Tiña a face de cor lua azul, e á mesma lúa crecente pintada nela.
Realmente, era unha expresión tan artística coma máxica. Realmente convertírase nunha verdadeira fada que podería ser quen de enfeitizar ao máis pintado. E se a aquel cadro lle engadimos aquel sorriso, metade timidez, metade complicidade, a verdade é que o resultado era tremendo.
Logo, deixei de vela. Todos seguimos naquel local a nosa festa entre música, chistes, bromas... . Logo, máis tarde, volveu aparecer.
Ao principio, pensei que seguía mantendo aquel feitizo do principio da noite, mais a choiva alcoolica machucara a maxia, e, entón, aparecía coa face de xestos excesivos, e co ollar perdido que perdera o seu brillo, e a mestura tan xenial de timidez e complicidade tornara nunha face plana, en movemento limitado, sen vida.
Foi unha verdadeira pena que por un pouco de alcool deixara perder a vida á súa ollada, xesto, mente e ser.
Cecais, despois da resaca os ollos volveron a coller brillo e perde-lo tono mate, pero iso... xa é fariña doutro costal...
Forza4.
Realmente, era unha expresión tan artística coma máxica. Realmente convertírase nunha verdadeira fada que podería ser quen de enfeitizar ao máis pintado. E se a aquel cadro lle engadimos aquel sorriso, metade timidez, metade complicidade, a verdade é que o resultado era tremendo.
Logo, deixei de vela. Todos seguimos naquel local a nosa festa entre música, chistes, bromas... . Logo, máis tarde, volveu aparecer.
Ao principio, pensei que seguía mantendo aquel feitizo do principio da noite, mais a choiva alcoolica machucara a maxia, e, entón, aparecía coa face de xestos excesivos, e co ollar perdido que perdera o seu brillo, e a mestura tan xenial de timidez e complicidade tornara nunha face plana, en movemento limitado, sen vida.
Foi unha verdadeira pena que por un pouco de alcool deixara perder a vida á súa ollada, xesto, mente e ser.
Cecais, despois da resaca os ollos volveron a coller brillo e perde-lo tono mate, pero iso... xa é fariña doutro costal...
Forza4.
Veño de ver en TVE unha parte dun capítulo de "Planeta Tierra" adicado aos desertos. O máis curioso do tema, é que, semella ser, que as dunas veñen formándose dende hai milenios pola acción erosiva do vento (e a area nel contida) sobre as rochas que hai no deserto.
Esas dunas poden estenderse durante centos de quilómetros e a base das mesmas pode levar "inmutable", según decían no documental, uns 5000 anos.
Todo iso fíxome pensar que ese podería ser, xustamente, un xeito alternativo á tectónica para a formación de cordais e montañas, xa que, a area do fondo, sometida a grande presión (e quen sabe se temperatura), podería terse compactado en rocha.
Por outra banda, a cuestión sería ata onde pode o vento chegar. De momento, hai dunas que levantan 300 mts. por riba da súa base. ¿Ata onde podería levalas o vento?
No documental dannos unha boa pista: Mentres a area, máis pesada levanta pouco do chan, o pó, máis lixeiro, pode erguer ata 5000 metros do chan.
É dicir, o vento, por si só, pode erguer ata máis de 5000 mts., e, polo tanto, pode ir desplanzando a area aos poucos, cada vez cara máis arriba. O tema pendente, entón, sería: ¿Podería algún proceso compactar mesmo a area superficial das dunas, para a súa conversión total en montañas?
Logo, ao fío do comentado máis arriba, as montañas, poderían ir xerando o seu propio clima, xa que a elevación podería crear un efecto barrera que en http://club.telepolis.com/geografo/clima/atmosfera.htm definen como:
O efecto barreira é o que sofre o aire frío ao ascender en altura por causa da presenza dun relevo. Ese ascenso faille perder temperatura, polo que aumenta a humidade relativa ata saturarse e facer que chova.
Tamén, do outro lado da montaña, hai un efecto curioso, o efecto foehn que é que os ventos, xa liberados de humidade, descenden pola outra vertente do relevo (neste caso, duna ou montaña) dando lugar a ventos moi fortes, secos e cálidos.
Entón, dependendo dos réximes de ventos, podería haber precipitacións ou ventos secos, dun lado ou outro da elevación, de xeito alternativo.
Sexa coma sexa, esta sería unha posibilidade de cambio natural do clima nos ecosistemas. Outro día, falaremos dos cambios meteorolóxicos provocados pola variación da radiación solar.
Esas dunas poden estenderse durante centos de quilómetros e a base das mesmas pode levar "inmutable", según decían no documental, uns 5000 anos.
Todo iso fíxome pensar que ese podería ser, xustamente, un xeito alternativo á tectónica para a formación de cordais e montañas, xa que, a area do fondo, sometida a grande presión (e quen sabe se temperatura), podería terse compactado en rocha.
Por outra banda, a cuestión sería ata onde pode o vento chegar. De momento, hai dunas que levantan 300 mts. por riba da súa base. ¿Ata onde podería levalas o vento?
No documental dannos unha boa pista: Mentres a area, máis pesada levanta pouco do chan, o pó, máis lixeiro, pode erguer ata 5000 metros do chan.
É dicir, o vento, por si só, pode erguer ata máis de 5000 mts., e, polo tanto, pode ir desplanzando a area aos poucos, cada vez cara máis arriba. O tema pendente, entón, sería: ¿Podería algún proceso compactar mesmo a area superficial das dunas, para a súa conversión total en montañas?
Logo, ao fío do comentado máis arriba, as montañas, poderían ir xerando o seu propio clima, xa que a elevación podería crear un efecto barrera que en http://club.telepolis.com/geografo/clima/atmosfera.htm definen como:
O efecto barreira é o que sofre o aire frío ao ascender en altura por causa da presenza dun relevo. Ese ascenso faille perder temperatura, polo que aumenta a humidade relativa ata saturarse e facer que chova.
Tamén, do outro lado da montaña, hai un efecto curioso, o efecto foehn que é que os ventos, xa liberados de humidade, descenden pola outra vertente do relevo (neste caso, duna ou montaña) dando lugar a ventos moi fortes, secos e cálidos.
Entón, dependendo dos réximes de ventos, podería haber precipitacións ou ventos secos, dun lado ou outro da elevación, de xeito alternativo.
Sexa coma sexa, esta sería unha posibilidade de cambio natural do clima nos ecosistemas. Outro día, falaremos dos cambios meteorolóxicos provocados pola variación da radiación solar.
Ás veces, semella que o mundo non quere ver. Pechamos os ollos ante os problemas, e tomamos a "pastilliña azul" para seguir no mundo dos soños, nun mundo etéreo que, mesmo sendo así, sabemos que é irreal e que é froito do que outros nos impoñen.
Iso, por veces, fainos aposentarnos e protestar refunfuñando se se nos propón ir máis alá, e loitar por aquelo que, con todo, no mesmo xerme da nosa alma, aínda cremos e defendemos.
Cecais por iso, propostas que, en principio serían insignificantes, acaban sendo todo un éxito.
Nembargantes, da que vos vou a falar agora, non só parte dunha base moi interesante, senón que penso que merece a pena. É a campaña "1globe,1world".
E non vos pensedes que ven dos Estados Unidos de América do Norte, senón que se fraguou en España, entre Pixel y Dixel e lacomuna.tv, argallaron esta campaña, que creo que é unha das máis orixinais, dende a dos abrazos gratis.
Velaquí o seu video de presentación:
Iso, por veces, fainos aposentarnos e protestar refunfuñando se se nos propón ir máis alá, e loitar por aquelo que, con todo, no mesmo xerme da nosa alma, aínda cremos e defendemos.
Cecais por iso, propostas que, en principio serían insignificantes, acaban sendo todo un éxito.
Nembargantes, da que vos vou a falar agora, non só parte dunha base moi interesante, senón que penso que merece a pena. É a campaña "1globe,1world".
E non vos pensedes que ven dos Estados Unidos de América do Norte, senón que se fraguou en España, entre Pixel y Dixel e lacomuna.tv, argallaron esta campaña, que creo que é unha das máis orixinais, dende a dos abrazos gratis.
Velaquí o seu video de presentación:
