Eolica

Sempre me preguntei de que están feitos os recordos. Hai quen defende que están feitos de morriña, hai quen di que son maioritariamente imaxes, outros que son sons, mesmo hai quen defende que están feitos de olores, hai quen di que son a integración de todo.

Con todo, o crucial deles é a relación que temos con eles, e o seu significado, pois, uns meros recordos, un "mira, estiven alí, estaba tal ou cal persoa" só ten valor se ten un significado.

Precisamente, por esto mesmo, cecais sexan os recordos algo que nos axuda a aprender algo valioso na vida: somos o que somos en virtude do que significamos. E non se fala aquí de premios nin de viles metais ou cousas semellantes, senón daquelo que vai máis aló do puramente material e que é algo que nos identifica: os sentimentos.

E é que alguén é máis importante para nos, en virtude do que signifiquen os sentimentos que, o sinxelo recordo desa persoa, significa para nos.

Con todo este escenario, e se nos esquecemos por un intre de preconceptos varios, entón veremos como aquelo que moitas veces nos mostran como a orde do mundo, cae polo seu propio peso e se vé entón como unha mentira interesada, como unha explicación inventada que se torna, sinxelamente, unha excusa enorme para evitar recoñecer algo que, se ben o pensamos, ten grande evidencia: en xeral, enmascaramos os nosos sentimentos.

As razóns son varias, pero, como escribín certa vez, adoita estar entroncada cos nosos medos.

Para máis ler de medos, velaquí a ligazón: Dualidade: medo e escravitude (open.vieiros)

Forza4.