Eolica

Din en química que a entropía é a medida do desorde dun sistema.

Deste xeito, un gas ten máis entropía (desorde) que un líquido, posto que as súas moléculas pódense mover en tódalas direccións do recipinte ou lugar que ocupen, mentres que as dun líquido verían o seu movemento limitado un chisco polo das súas veciñas no mesmo líquido.

Mais se algo nos deixan claro na química é que, na natureza, a entropía tende, espontáneamente, a crecer, a incrementarse, ao infindo.

Pois esto, que pasa a nivel químico, tamén pasa (alomenos) na miña mente. A variedade de temas por minuto na miña mente, se comezo a deixar voar á cabeza, tende sempre a máis. Mesmo, aínda que na miña mente, en cada intre, só aniñe un tema, ao longo dunha conversa podo ir variando (por veces, de xeito casi imperceptible) de tema en tema.

Con todo, como xa teño dito aquí, resulta que veu á miña cabeza unha idea que, aínda que pareza un pouco arriscada ou mesmo tola, pode ter un atisbo de realidade: ás veces, incrementar ata o indecible a entropía, pode tender a reducila.

Por exemplo: Maxinémonos que a terra, de repente, fose unha grande plataforma sólida que tivera, aproximadamente, a forma externa que ten (con atmósfera,etc.). Maxinemos agora que existira só un pobo de seres, que, para máis sinxeleza, imos supoñer inmortais e non reproductores.

Poñamos que estes seres teñen un estrano gusto de poñer as súas pertenzas o máis lonxe posible de si. Ao final, evidentemente, estes seres deberían recorrer distancias inmensas tan só para buscar calquera cousa que necesitaran. A cousa é que cada vez hai máis cousas, e as distancias son máis longas. Nembargantes, dado que, aproximadamente, o perímetro da terra é duns 40.000 km., se levamos algo a máis de 20.000 km., entón seranos máis doado achegarnos a ese 'algo' polo outro lado da terra.

Se está a 21.000 km. da orixe, polo outro lado, estará a só 19.000.

Pois isto mismo pretendo facer coa miña mente, dalgún xeito: dispersar tanto o pensamento que a dispersión se acabe convertindo en concentración. É dicir, que por medio dalgún xogo mental, convirta unha serie de pensamentos asociativos diverxentes, nunha serie que, finalmente, converxa no punto no que me quero concentrar.

Como o meu pensamento me leva a pensar: "Do mesmo xeito que o grande e o pequeno, a luz e as tebras, o día e a noite, non son máis que expresións da mesma realidade; así a diverxencia pode converxer, os opostos adoitan atoparse, e, ao fin, todo ten un punto de achegamento".

¿Que opinades?

Forza4.