Maxia escurecida
3:20:00 | Author: forza4
Era unha noite especial. Comezos de entroido, amizades, disfraces. Apareceu ela. Realmente, teño que recoñecer que me sorprendeu. Tiña a face de cor lua azul, e á mesma lúa crecente pintada nela.

Realmente, era unha expresión tan artística coma máxica. Realmente convertírase nunha verdadeira fada que podería ser quen de enfeitizar ao máis pintado. E se a aquel cadro lle engadimos aquel sorriso, metade timidez, metade complicidade, a verdade é que o resultado era tremendo.

Logo, deixei de vela. Todos seguimos naquel local a nosa festa entre música, chistes, bromas... . Logo, máis tarde, volveu aparecer.

Ao principio, pensei que seguía mantendo aquel feitizo do principio da noite, mais a choiva alcoolica machucara a maxia, e, entón, aparecía coa face de xestos excesivos, e co ollar perdido que perdera o seu brillo, e a mestura tan xenial de timidez e complicidade tornara nunha face plana, en movemento limitado, sen vida.

Foi unha verdadeira pena que por un pouco de alcool deixara perder a vida á súa ollada, xesto, mente e ser.
Cecais, despois da resaca os ollos volveron a coller brillo e perde-lo tono mate, pero iso... xa é fariña doutro costal...

Forza4.
Veño de ver en TVE unha parte dun capítulo de "Planeta Tierra" adicado aos desertos. O máis curioso do tema, é que, semella ser, que as dunas veñen formándose dende hai milenios pola acción erosiva do vento (e a area nel contida) sobre as rochas que hai no deserto.
Esas dunas poden estenderse durante centos de quilómetros e a base das mesmas pode levar "inmutable", según decían no documental, uns 5000 anos.

Todo iso fíxome pensar que ese podería ser, xustamente, un xeito alternativo á tectónica para a formación de cordais e montañas, xa que, a area do fondo, sometida a grande presión (e quen sabe se temperatura), podería terse compactado en rocha.

Por outra banda, a cuestión sería ata onde pode o vento chegar. De momento, hai dunas que levantan 300 mts. por riba da súa base. ¿Ata onde podería levalas o vento?
No documental dannos unha boa pista: Mentres a area, máis pesada levanta pouco do chan, o pó, máis lixeiro, pode erguer ata 5000 metros do chan.

É dicir, o vento, por si só, pode erguer ata máis de 5000 mts., e, polo tanto, pode ir desplanzando a area aos poucos, cada vez cara máis arriba. O tema pendente, entón, sería: ¿Podería algún proceso compactar mesmo a area superficial das dunas, para a súa conversión total en montañas?

Logo, ao fío do comentado máis arriba, as montañas, poderían ir xerando o seu propio clima, xa que a elevación podería crear un efecto barrera que en http://club.telepolis.com/geografo/clima/atmosfera.htm definen como:


O efecto barreira é o que sofre o aire frío ao ascender en altura por causa da presenza dun relevo. Ese ascenso faille perder temperatura, polo que aumenta a humidade relativa ata saturarse e facer que chova.

Tamén, do outro lado da montaña, hai un efecto curioso, o efecto foehn que é que os ventos, xa liberados de humidade, descenden pola outra vertente do relevo (neste caso, duna ou montaña) dando lugar a ventos moi fortes, secos e cálidos.

Entón, dependendo dos réximes de ventos, podería haber precipitacións ou ventos secos, dun lado ou outro da elevación, de xeito alternativo.

Sexa coma sexa, esta sería unha posibilidade de cambio natural do clima nos ecosistemas. Outro día, falaremos dos cambios meteorolóxicos provocados pola variación da radiación solar.