Eolica

Hoxe estiven alí. Cecais noutra lingua, ou na mesma: na das sustancias etéreas. ¿que foi de todo?. Pois... realmente non o sei, pero segue no punto medio entre as substancias da alma e do corpo e aquela nube que vai cambiando a cor de branco a azul, de azul a gris.

Hoxe tamén sentín eses baleiros cheos de materia e enerxía que ti, só ti,podes crear para os tempos de aquí e de acolá.

¿Que queres dicir con cada verba túa?... Cecais sexas só, aquela imaxe dos cantís batendo contra a marea, das montañas zoando contra o aire, tolo e forte, de cercanías do inverno.
Calquera verba xélida do teu maxín impacta coma un meteorito quente e arrecendente de novos intres achegando sentires a cada compás.

Cecáis, sexa o teu,o alegato máis decidido daqueles, que griseiros pola vida andamos, ou, aínda máis probablemente, sexa a túa arte, puñal que fende o gris estandarte do pesimismo de acción e reacción.

Cecais, só cecáis, ti foras a reveladora dun segredo milenario: A vida, ás veces, só consiste en pequenos puntos claros sobre fondo negro.