Eolica

Así lle chaman a ese tecido de intres que hai entre o fite e o sentimento, entre a luz e o reflexo, entre o agarimo e o amoroso sorriso. Así lle chaman a ese tecido que está fiado tan fino, que escapa entre as mans.

Así é o tempo, esbaradío, sempre escapando.

Máis, tantas veces, logo dun tempo, e sen saber porqué, ven a sorpresa, e nos regala voltar a sentir que merece a pena agardar. Recórdanos tamén que os desvelos e preocupacións, as esperanzas (e desesperanzas), e mesmo os intres de tristura, valen a pena.

E é que só con ver o escintilante sol do agarimo e o amor nos ollos dese alguén, vale calquera pena...

Entón, e só entón, é cando comprendemos que a nosa vida, realmente vale de algo.

Forza4.