Eolica

Sempre ás presas. Nunca hai tempo para nada. "Non te deteñas" -din.

Semella que foi onte, e xa hai case dous meses. Entón, era a festa informática organizada pola delegación de alumnos de Informática, no edificio de Ferro.

E alí estaba el. Era un rapaz, alto el, ben portado, cunha presenza realmente agradable. Saudámonos e falamos. Interesouse por como ía eu, como me ía todo, e falamos de cousas típicas da universidade, e falamos o típico de.."a ver se nos atopamos, rapaz...", e ese tipo de cousas e intencións.

A verdade, é que era un rapaz moi agradable. Sinxelamente, eso de que sempre
levase o sorriso na face, parecíame algo sanamente envexable. E a verdade é que me ensinou moito o seu xeito de comportarse, aínda que non sei se o aprendín.

Hai uns días, unha noticia no xornal poñíame os pelos de punta. Pero eso si: cando vin a súa foto en follas pola universidade adiante, quedeime arrepiado: Era el. El era un dos tres mozos que morreran no accidente dun automóbil na A-52, entre Ribadavia e Ourense.

Finalmente, na party, foi a última vez que falamos en vida.

Descansa en Paz, Héctor. Non te esquecemos.